Tijdens de zwangerschap van mijn derde kindje kreeg ik, naast de ‘gewone’ zwangerschapskwaaltjes, veel pijn in mijn bekken en heupen. Deze pijn was op sommige momenten ondragelijk, maar toen dacht ik nog: “Na de bevalling is dit weer voorbij, ik moet gewoon nog even doorbijten en de tijd uitzitten”.

In juni 2022 ben ik bevallen van een prachtig zoontje, wat ons geluk compleet maakte. Maar helaas ging het herstel daarna niet zoals ik gehoopt had. De klachten bleven aanhouden en werden zelfs erger. Alles deed pijn, ik kon niet lang lopen, staan, zitten, liggen of slapen. 

Het had een enorme impact. 

De normale, dagelijkse dingen waar je normaal gesproken niet bij stilstaat gingen moeizaam. Zoals autorijden, traplopen, boodschappen doen, huishoudelijke taken, de kinderen dragen, wandelen en noem het maar op. Ik probeerde door te blijven gaan, maar veel dingen kon ik eigenlijk niet meer. In ieder geval niet zonder pijn. 

Op dat moment had ik ook een eigen bedrijf als paardenzadelpasser, wat ik al een aantal jaren met veel passie en plezier deed. Maar helaas moest ik hier noodgedwongen mee stoppen,omdat ik het fysiek niet meer aankon. Dit was een ontzettend moeilijke keuze. 

Rijden op mijn eigen paard lukte ook al lange tijd niet meer. Ook volgde ik toen nog een opleiding, maar na zo’n dag wist ik in de avond niet meer waar ik het zoeken moest van de pijn . 

Daarnaast was ons zoontje heel onrustig, hij huilde veel en sliep alleen in mijn armen. Ook voor hem liep ik bij verschillende zorgverleners. De vermoeidheid begon in deze periode ook zijn tol te eisen.  Ik ging van een actief leven naar de dagen overleven. 

Mentaal hakte dit allemaal er ook enorm in. Ik raakte het vertrouwen in mezelf, in mijn lichaam en in de toekomst kwijt. Ik voelde me op dat moment gefaald in alles. Alsof ik overal in tekort schoot, vooral als moeder en partner, maar eigenlijk op alle vlakken. Ik probeerde het wel, maar het lukte mij niet meer om alle ballen hoog te houden. 

In deze tijd heb ik veel verschillende therapeuten bezocht. Zowel regulier als holistisch en op fysiek en mentaal vlak. Ik kreeg veel verschillende adviezen en ik heb van alles geprobeerd. 

Behandelingen, therapieën, supplementen, voeding, mama fit-programma’s, alles greep ik aan.  Maar ondanks alle goede bedoelingen leek niets blijvend te helpen. Soms zette ik een stapje vooruit, maar vervolgens was ik weer terug bij af. En als ik had gesport, dan had ik de dagen daarna nóg meer pijn en kon ik helemaal niets meer.

Uiteindelijk moest ik er maar mee leren leven. Het enige wat ik nog kon proberen was Diclofenac en injecties in mijn heupen. Maar ik was daarin ook eigenwijs, dat wilde ik niet. Dit voelde voor mij niet als de oplossing, maar meer als symptoombestrijding. En dus ging ik door met mijn zoektocht. Dat zorgde voor veel frustratie, want ik wilde zó graag beter worden. Maar wat ik ook probeerde, het lukte maar niet. Uiteindelijk had ik wel weer het paardrijden opgepakt, maar ook dat ging niet zonder pijn. 

Ook stuitte ik soms op onbegrip. Ik probeerde nog veel zelf te doen en ging gewoon overal nog mee naartoe. Maar dat ik pijn had en na sommige activiteiten dagen lang nodig had om te herstellen, dat zag je aan de buitenkant niet.

In die tijd zei een zorgverlener zelfs tegen mij: “Ik en mijn collega’s hebben wel genoeg tijd aan jou gespendeerd. Er zijn vrouwen met ergere klachten, en ik kan niets meer voor je doen”. Dat kwam toen keihard aan en op de terugweg naar huis heb ik flink gehuild. Ik kreeg het gevoel dat ik me aanstelde, dat het tussen mijn oren zat en dat het allemaal wel mee viel. Ik kon tenslotte nog lopen, zat niet in een rolstoel en lag geen hele dagen op bed.

En ik wilde niet klagen of mezelf aanstellen, dus ik ging maar gewoon door. Ook vanuit onze omgeving was er weinig hulp. Maar achteraf gezien hield ik mezelf sterk voor de buitenwereld en wisten maar weinig mensen in mijn omgeving hoe het écht met mij ging. Wij hadden meer om hulp mogen vragen. 

Gelukkig had ik in deze periode veel steun van mijn man. Hij hielp me waar hij kon en probeerde me zoveel mogelijk te ontlasten. Maar ook voor hem was het pittig. Naast zijn fulltime baan kwam er veel extra zorg op hem neer. Daar voelde ik me dan ook weer ontzettend schuldig over.

Uiteindelijk ben ik na bijna twee jaar ploeteren bij een hele fijne en begripvolle huisarts terechtgekomen. Zij wees mij op het Kantel Programma. Ze had er goede ervaringen over gehoord. In eerste instantie was ik sceptisch. Ik had tenslotte al zóveel geprobeerd. Waarom zou dit anders zijn? Het was een online programma én het was een flinke investering. En ik had al zoveel kosten gemaakt in de afgelopen tijd.

Maar omdat ik zó graag weer beter wilde worden en alle kansen wilde aangrijpen, heb ik me toch aangemeld. Op 3 maart 2024 ben ik begonnen met het Kantel Programma. En daar heb ik absoluut geen spijt van gehad, het was alles dubbel en dwars waard!

Het programma heeft mij zóveel inzicht gegeven. Ik stelde me niet aan, de pijn was écht. Ik functioneerde puur op doorzettingsvermogen en ging telkens over mijn grenzen. Ik moest juist terug naar nul, en op een goede manier rustig opbouwen. Stap voor stap verder.

Wat dit programma voor mij zo anders maakt, is dat het vooral compleet is. Waar je normaal gesproken voor naar diverse therapeuten moet, valt hier alles samen. Alle kennis is in huis. Zowel het fysieke als het mentale stuk komen aan bod. De opbouw is goed doordacht, waardoor je niet steeds terugvalt. En ondanks dat het een online traject is, is de begeleiding echt superfijn. Je wordt gezien, gehoord en begrepen. Je doet het niet alleen. Paul en Chantal geven je alle vertrouwen en ondersteuning. Je bent bij hen geen nummer, het voelt ondanks de afstand toch persoonlijk.

Ja, het programma is pittig. Het vraagt aanpassing, inspanning, tijd, doorzettingsvermogen en steun vanuit je omgeving. Een topsportmentaliteit, zo noemen Paul en Chantal het. Ondanks de fijne begeleiding zul je het écht zelf moeten doen. En dat gaat met vallen en opstaan. De een vliegt door het programma en de ander heeft meer tijd nodig. En dat is allemaal oké. Je blijft opbouwen, op weg naar herstel.

En herstel is ook écht mogelijk. Laat je niets anders wijsmaken! Je leert de regie weer in eigen handen te nemen en te luisteren naar wat je lichaam nodig heeft.

Door het Kantel Programma heb ik mijn leven weer teruggekregen. Ik kan weer de moeder en vrouw zijn die ik wil zijn. Paardrijden, sporten, wandelen, dagjes weg, de avondvierdaagse meelopen, fietsen, lange autoritten, de dagdagelijkse bezigheden binnen een gezin, alles lukt weer. Ik ben weer aan het werk en heb ondertussen ook een aantal mooie opleidingen af mogen ronden. En als ik toch weer een keertje over mijn grenzen ga en mezelf daarin tegenkom, dan weet ik nu wat ik moet doen. 

Na het volgen van het Kantel Programma voelde ik me super goed. Ik kon de hele wereld weer aan!

Ook voor mij blijft het een proces. Want door een aantal persoonlijke gebeurtenissen die er lichamelijk en emotioneel inhakte, kreeg ik toch weer pijnklachten. Deze keer had ik veel pijn in mijn rug. Hiervoor ben ik naar diverse zorgverleners toe gegaan, maar ook deze keer kwam de pijn steeds weer terug. 

Op een gegeven moment dacht ik: Waar ben ik mee bezig? Ik heb de tools in handen van het Kantel Programma en ik kan dit zelf! Ik weet wat ik moet doen en mag de regie weer terugnemen. En dat heb ik gedaan. Met resultaat. Want dat is zo mooi aan het Kantel Programma, je hebt er levenslang profijt van. 

En mocht je twijfelen of er met mij over willen praten? Dan mag je natuurlijk contact met mij opnemen! Stuur gerust een privéberichtje via Facebook of Instagram. Je kunt mij vinden op Paula Gelens – de Schrijver. 

En weet: je bent niet alleen. Je verdient het om te herstellen. Je bent het waard!

Liefs Paula