Dankbaar, positief en bewust keuzes maken in hoe ik mijn tijd wilde invullen. Geen druk gestresst leven, wel binnen mijn comfortzone en niet teveel, zodat ik weinig tegen dingen op zag en dat vervelende gespannen gevoel niet hoefde te hebben.

Een groot verantwoordelijkheidsgevoel, graag goed willen doen. Nuchter ook wel, kijken naar wat er wel is, tevreden, weinig ingewikkelds eigenlijk. Sporten deed ik weinig, leuk heb ik het nooit echt gevonden en nodig leek ik het ook niet te hebben.

Ik voelde mij prima, zowel fysiek als mentaal. Huilen deed ik bijna niet meer, gedoe vond ik het, het kostte zoveel energie en ik zag mijzelf liever sterk en beheerst. Ik heb geleerd bescheiden te zijn en neem daardoor wat moeilijk ruimte in. Wat emoties precies doen heb ik nooit geleerd, qua theorie wel maar bij mijzelf is een heel ander verhaal. Een burn-out of iets dergelijks zou mij nooit overkomen want ik kies er heel bewust voor om stress te vermijden.

Last van mijn darmen had ik altijd wel, maar daar was vroeger bij de huisarts niets uitgekomen en eigenlijk wel prima mee te leven. Het werd vooral vervelend wanneer ik ergens gespannen voor was maar dat had ik dus bijna nooit meer.

Mentaal ben ik sterk en ik zie dit ook als een kracht want het werkt goed voor mij. Altijd bezig met reflectie, persoonlijke ontwikkeling, maar dan wel alleen vanuit mijn hoofd.

Op werkgebied ben ik altijd zoekende gebleven. Ik heb veel gezien, gehoord en te maken gehad met pijn en gebrokenheid in levens van kinderen en jonge vrouwen en moest mij daartoe verhouden. Ik was zelf in een veilige omgeving opgegroeid en kon de pijn en moeiten niet aan. Ik trok onbewust een harnas op om mijn gevoelige zelf te beschermen want hier kon ik er niet voor weglopen.

Totdat ik zelf moeder ben geworden en het nog dichterbij kwam. Het moment waarop ik ook hierin koos voor de makkelijke weg door te stoppen en een baan te zoeken met minder verantwoordelijkheid en wat mij zonder moeite afging.

Bovenstaande omschrijft kort gezegd hoe ik tot ongeveer een jaar geleden in het leven stond. Althans, hoe mijn hoofd in het leven stond. Mijn leven was best heel overzichtelijk. Er was weinig aan de hand, ik had dit best goed geregeld voor mijzelf want het werkte. Dacht ik. Totdat mijn lichaam mij letterlijk stopzette..

Tijdens mijn eerste zwangerschap kreeg ik flinke bekkenklachten. Ik kreeg goede behandelingen bij een bekkenfysio en na mijn bevalling verdwenen de klachten weer totdat ze bij mijn tweede zwangerschap terugkwamen. Ik was er op tijd bij en daardoor vielen de klachten mee.
Tijdens de zwangerschap van mijn tweede dochtertje was mijn moeder erg ziek. Ik was 33 jaar en 33 weken zwanger toen mijn moeder overleed en ik met mijn dikke buik op haar afscheidsdienst vertelde hoe ik naast het verdriet wat er was ook zo dankbaar was voor wat deze periode gebracht had. Er was zoveel liefde, een mooi afscheid en mijn moeder was erg dankbaar en sterk en daar hield ik mij aan vast. Ik bereidde mij in deze periode na haar overlijden voor op de bevalling van mijn dochter en was blij dat ik mijn moeder haar naam nog had kunnen vertellen. Ik was op momenten verdrietig, het verlies voelde onwerkelijk en daarnaast ging ik sterk door.

In de periode die volgde heb ik mij wel eens afgevraagd: gaat het echt zo goed als ik denk dat het gaat? Ik kreeg vaak te horen hoe heftig het voor mij moest zijn om zelf een kindje te krijgen terwijl mijn eigen moeder net was overleden. Zou ik het dan wegstoppen? Ik dacht toch van niet. Dat mijn lichaam in de overleefstand stond door de rouw van het verlies in combinatie met het zelf opnieuw moeder worden had ik geen idee van.

Ondertussen ging het leven met twee kleine meisjes gewoon door.
Als ik wandelde voelde ik steeds wat in mijn heup en mijn Piriformis (bilspier) bleef flink gespannen. Het zal vast nog niet helemaal helemaal goed zitten in mijn bekken dacht ik, dus ik wandelde wat minder en ging weer naar de bekkenfysio.

Een lange strandwandeling zorgde voor flinke pijn in mijn lies, pogingen tot hardlopen strandden door pijn aan mijn knie en zo modderde het wat door.

Via via hoorde ik van een Musculoskeletale arts. Deze zou door een enkele behandeling de boel ‘rechtzetten’ waardoor ik van mijn klachten af zou komen. Even leek dit te werken maar toen ik vervolgens bij een nieuwe bekkenfysio terecht kwam bleek mijn hele lichaam vast te zitten en was er volgens haar veel werk te doen.

Ik was inmiddels zwanger van ons derde kindje dat helaas eindigde in een miskraam bij 7 weken. Terwijl ik de miskraam had ging ik gewoon toch wel naar de door ons geplande avond van de filmmuziek. Want dat kon best. Dacht ik.

Mijn conditie ging achteruit. Als ik mijn dochtertje naar school had gebracht op de fiets moest ik eerst bijkomen op de bank voordat ik weer wat kon doen. Mijn bovenbeen begon steeds meer pijn te doen en zwaar aan te voelen en de oefeningen die mijn bekkenfysio mij liet doen kon ik niet uitvoeren. Mijn Psoas was te gespannen. Je moet eerst herstellen vertelde ze mij. Uitrusten, ontzien leek het beste. Even niet fietsen en wandelen ook zeker niet was het advies.

Het werd over elke stap nadenken. Koken met een stoel erbij, alles plannen. Mijn energie ging achteruit en ik kon nog geen 100 meter achter elkaar lopen. Daarnaast had ik een constant vermoeid gevoel in mijn rug en waren mijn schouders en nek vaak gespannen. Op mijn werk vertelde mijn leidinggevende dat het misschien goed was er even twee weken helemaal uit te gaan. Om echt even te kunnen rusten. Die had ik niet zien aankomen, want zittend kon ik mijn werk toch ook prima doen? Twee weken eruit werden halve dagen werken, bepaalde taken werden overgenomen. En ik dacht: maar ik ben toch over twee weken gewoon weer terug?

Door een behandeling van Body Stress release (BSR) kort daarna heb ik letterlijk gevoeld hoe vastgezette emotie in mijn buik loskwam, er kwam een golf van verdriet los. Het was voor mij het bewijs dat het echt zo werkte. Al had ik al zo vaak gehoord dat emoties zich vast konden zetten, ik had niet in de gaten dat dit bij mij het geval was. Verschillende behandelingen leerden mij langzaamaan weer meer te voelen en ik kreeg steeds meer inzicht in hoe het zo ver heeft kunnen komen. Van een meisje dat altijd veel voelde was ik een wandelend hoofd geworden.

Van het Kantel Programma had ik al een tijd eerder gehoord en ik besloot dit verder uit te zoeken en hakte vrij snel de knoop door dat dit was wat mij ging helpen. Ik had er van het begin af aan vertrouwen in.

De intake versterkte dit vertrouwen omdat ik merkte dat ze direct bepaalde punten aanraakten waar ik mee aan de slag mocht gaan. Het duurde nog even voordat het traject startte en thuis hadden we de tijd om hulp te regelen voor de zorg rondom de kinderen. Ik vertelde mijn omgeving waar ik aan begon en maakte mijn agenda leeg. Dat gaf rust, ik kon er volledig voor gaan. Ik zag er naar uit en heb echt genoten van deze periode, want ik kon weer opbouwen.

Ik had veel tijd voor mijn proces en voelde hoe sterk ik hieraan toe was. Ik heb het dan ook niet als zwaar ervaren. Het was een cadeau. Ik zag uit naar de nieuwe modules die elke week verschenen en naar alles wat er te leren viel. Al snel werden mijn klachten minder en genoot ik van elke minuut extra die ik kon wandelen.

Mijn houding veranderde en ik voelde mij sterker worden. Ik ben sporten leuk gaan vinden (!) en ben nog nooit zo sterk geweest als nu, ik ben nog steeds aan het trainen en opbouwen.

Het belangrijkste is dat ik nu weet hoe ik kan samenwerken met mijn lichaam, er naar kan luisteren in plaats van dat het mij tegenwerkt. Ik weet dat ik veel meer kan dan ik denk en heb weer energie om dingen op te pakken. Ik heb geleerd hoe chronische pijn werkt en hoe ik dit zelf kan doorbreken. Dat mijn lichaam niet stuk is.

Mijn lichaam had al zoveel signalen afgegeven maar ik had nooit geleerd hoe ik hier naar moest luisteren. Emoties zetten zich steeds verder vast waardoor mijn klachten zich uitbreidden en mijn conditie op alle vlakken achteruit ging. Ondanks dat kon ik met mijn hoofd heel goed relativeren, geloven in dat dingen gebeuren met een reden en dankbaar zijn voor wat er wel was. De emoties wilden ook gevoeld worden, het gevoelige deel van mij kon niet langer veilig geparkeerd blijven. Mijn lichaam zette mij letterlijk stil en tijdens en vooral na het Kanteltraject diende allerlei opgeslagen angst en verdriet zich aan. Ik moest het gaan voelen, ik mocht er doorheen en dat was best heel pittig.

Het afgelopen jaar heeft mij heel veel gebracht, het voelt als een groot cadeau. Een cadeau niet alleen voor mijzelf maar zeker ook voor mijn gezin en mijn kinderen die ik nu voor kan leven wat ik zelf mocht leren. Zodat zij dit niet hoeven over te nemen.

Ik ben voor mijzelf gaan zorgen en ben gaan voelen hoe het is om echt van mijzelf te gaan houden. Ik ben ruimte in gaan nemen, heb hulp aangenomen en heb daarmee de ander iets kunnen geven. Mijn leven is een stuk rijker geworden.

Ik heb geleerd dat emoties mij richting geven, dat ze mij dichterbij anderen brengen en dichterbij wie ik ben. Dat er meer verbinding ontstaat. Ik heb geleerd dat ik het verhaal dat ik mijzelf vertelde over mijn gezondheid kon herschrijven en dat de regie bij en in mijzelf ligt. In plaats van dat alle lastige dingen weg moeten zijn voordat het pas goed gaat, vaar ik nu gewoon tussen de golven door en met ze mee.

Ik ben nog niet klaar in dit proces. Er zijn nog stappen te zetten en ik zie er naar uit. Ik weet nu hoe.

Ik gun iedere vrouw met chronische pijn vertrouwen en kracht om aan de slag te gaan. Het aan te pakken in plaats van vol te houden, door te bikkelen. Want echt durven zien wat jouw klachten jou willen vertellen, wat jij te doen hebt en mag ontvangen, is nog zoveel krachtiger. Je bent het waard.